Naar Plettenberg Bay
08 Februari 2019 | Zuid-Afrika, Plettenberg Bay
Op naar de Western Cape, de laatste provincie op ons traject. Eindbestemming is Buffelsdam Country House zo’ 25 kilometer boven Plettenberg Bay, of kortweg Plett. Door en door een ‘resort town’ lezen we in de Lonely Planet. Bergen, witte stranden en een kristalheldere blauwe zee maken Plett tot een van de top lokale reisbestemmingen. Corrie, onze gastvrouw, bevestigt dat alleen maar als ze vertelt dat zij tussen Kerst en Nieuw al voor het openingsuur aan de supermarkt staan om inkopen te doen. “Want om 9 uur is heel de zaak leeg gekocht.”
De routebeschrijving is net iets te vaag als er staat ‘Net voor Uitenhage sla je rechtsaf, de Graaf Reinet Road in’. Waar is dat dan? Die straatnaam staat heus niet op een bord langs de N2. De afslag Uitenhage North rijden we voorbij. Op Google Maps zien we onmiddellijk dat we te ver zijn. Gelukkig is het makkelijk keren. “Het zou toch logischer zijn als er stond: Neem de uitrit Uitenhage North. Maar misschien staat dat bord er nog niet lang?” De Graaf Reinet Road is bijzonder lang, heel lang voor we de Cannon Road rechts indraaien en niet de Canondale Road uit de routebeschrijving. Maar we geraken waar we moeten zijn, via de R334 op de N2, die we 175 kilometer moeten volgen tot de afslag richting Redford. Even na 12 uur komen we aan.
Corrie ontvangt ons. Ze runt de B&B samen met haar zus Bep en haar schoonbroer Piet, de man die het indrukwekkende Guesthouse zelf gebouwd heeft. Bep vertoeft momenteel in Nederland. Ze moest haar rijbewijs laten verlengen. “Wellicht het duurste rijbewijs ooit,” lacht Corrie. Ze stelt voor dat we onze intrek nemen in de familiekamer. “Met twee aparte slaapkamers, elk met een eigen badkamer. Dan zitten jullie samen en toch apart. In feite een soort upgrade.” Als we binnen stappen overvalt ons een gevoel van geweldige luxe. Groot, heel groot, licht, koel.
Corrie geeft ons enkele tips om vanmiddag te lunchen en vanavond te dineren. “Wij zijn een bed and breakfast.” Zelf koken kunnen we niet omdat ze geen self catering toestaan. Op haar aanraden rijden we naar Bramon. “Een wine estate waar je letterlijk in de wijngaard zit te eten. Het voordeel is ook dat je er kleine porties kan bestellen en zo je maaltijd samenstelt.” Het is bijna net om de hoek. “Ik had nog willen voorstellen om te voet te gaan,” zegt Kathleen als we enkele minuten later de weg naar de estate opdraaien. “Maar goed dat we dat niet gedaan hebben. We zouden onder het stof gehangen hebben.” De zandweg naar de hoofdbaan is de aan- en afvoerroute naar en van een steengroeve. Vrachtwagens razen voorbij, ondanks het verzoek van de buurtbewoners om trager te rijden. “Give our neighbourhood a brake, drive slow,” lezen we op een bord langs de kant van de weg. Zonder effect, denken we.
In het restaurant op de wine estate wordt ons de formule toegelicht: “Iedereen kiest 2 of 3 schotels uit de uitgebreide lijst. Enjoy.” Zo gezegd, zo gedaan. We kruisen elk drie schotels aan, in de overtuiging dat het porties à las tapas zijn. Sommige zijn dat inderdaad, andere zijn volwaardige maaltijden, zoals bijvoorbeeld de Griekse salade en de Biltong salad. Onze tafel, voor acht personen staat vrijwel vol. “We zullen ons best moeten doen.” “Dit is er toch wel over.” Het laatste gevoel wordt nog versterkt als even later op het einde van de rij wijnstokken plukkers verschijnen. Allemaal zwarten uiteraard. Wat een contrast alweer. De overvloedige witte luxe tegenover de zwarte armoede.
Op de terugweg kopen we wat brood en kaas voor vanavond. Niemand heeft zin om vanavond uit te gaan eten. We overlopen het programma voor morgen. Het wordt de natuurwandeling in Robberg Nature and Marine Reserve. Een kort autoritje van 30 kilometer en dan, als we de lange wandeling kiezen, 4 uur wandelen. Volgens Corrie een prachtige wandeling waarop we robben en haaien te zien krijgen, “Je moet alleen rekening houden met het tij, als je helemaal rond wil gaan. Bij hoog tij moet je op de rotsen klauteren en enkele uren wachten, maar iemand zal ondertussen wel gebeld hebben en dan worden jullie opgepikt door een helicopter.” Even googlen leert ons dat het getij ons morgen gunstig gezind is. “Omstreeks de middag is het laag tij. “Dat moet lukken!”
De routebeschrijving is net iets te vaag als er staat ‘Net voor Uitenhage sla je rechtsaf, de Graaf Reinet Road in’. Waar is dat dan? Die straatnaam staat heus niet op een bord langs de N2. De afslag Uitenhage North rijden we voorbij. Op Google Maps zien we onmiddellijk dat we te ver zijn. Gelukkig is het makkelijk keren. “Het zou toch logischer zijn als er stond: Neem de uitrit Uitenhage North. Maar misschien staat dat bord er nog niet lang?” De Graaf Reinet Road is bijzonder lang, heel lang voor we de Cannon Road rechts indraaien en niet de Canondale Road uit de routebeschrijving. Maar we geraken waar we moeten zijn, via de R334 op de N2, die we 175 kilometer moeten volgen tot de afslag richting Redford. Even na 12 uur komen we aan.
Corrie ontvangt ons. Ze runt de B&B samen met haar zus Bep en haar schoonbroer Piet, de man die het indrukwekkende Guesthouse zelf gebouwd heeft. Bep vertoeft momenteel in Nederland. Ze moest haar rijbewijs laten verlengen. “Wellicht het duurste rijbewijs ooit,” lacht Corrie. Ze stelt voor dat we onze intrek nemen in de familiekamer. “Met twee aparte slaapkamers, elk met een eigen badkamer. Dan zitten jullie samen en toch apart. In feite een soort upgrade.” Als we binnen stappen overvalt ons een gevoel van geweldige luxe. Groot, heel groot, licht, koel.
Corrie geeft ons enkele tips om vanmiddag te lunchen en vanavond te dineren. “Wij zijn een bed and breakfast.” Zelf koken kunnen we niet omdat ze geen self catering toestaan. Op haar aanraden rijden we naar Bramon. “Een wine estate waar je letterlijk in de wijngaard zit te eten. Het voordeel is ook dat je er kleine porties kan bestellen en zo je maaltijd samenstelt.” Het is bijna net om de hoek. “Ik had nog willen voorstellen om te voet te gaan,” zegt Kathleen als we enkele minuten later de weg naar de estate opdraaien. “Maar goed dat we dat niet gedaan hebben. We zouden onder het stof gehangen hebben.” De zandweg naar de hoofdbaan is de aan- en afvoerroute naar en van een steengroeve. Vrachtwagens razen voorbij, ondanks het verzoek van de buurtbewoners om trager te rijden. “Give our neighbourhood a brake, drive slow,” lezen we op een bord langs de kant van de weg. Zonder effect, denken we.
In het restaurant op de wine estate wordt ons de formule toegelicht: “Iedereen kiest 2 of 3 schotels uit de uitgebreide lijst. Enjoy.” Zo gezegd, zo gedaan. We kruisen elk drie schotels aan, in de overtuiging dat het porties à las tapas zijn. Sommige zijn dat inderdaad, andere zijn volwaardige maaltijden, zoals bijvoorbeeld de Griekse salade en de Biltong salad. Onze tafel, voor acht personen staat vrijwel vol. “We zullen ons best moeten doen.” “Dit is er toch wel over.” Het laatste gevoel wordt nog versterkt als even later op het einde van de rij wijnstokken plukkers verschijnen. Allemaal zwarten uiteraard. Wat een contrast alweer. De overvloedige witte luxe tegenover de zwarte armoede.
Op de terugweg kopen we wat brood en kaas voor vanavond. Niemand heeft zin om vanavond uit te gaan eten. We overlopen het programma voor morgen. Het wordt de natuurwandeling in Robberg Nature and Marine Reserve. Een kort autoritje van 30 kilometer en dan, als we de lange wandeling kiezen, 4 uur wandelen. Volgens Corrie een prachtige wandeling waarop we robben en haaien te zien krijgen, “Je moet alleen rekening houden met het tij, als je helemaal rond wil gaan. Bij hoog tij moet je op de rotsen klauteren en enkele uren wachten, maar iemand zal ondertussen wel gebeld hebben en dan worden jullie opgepikt door een helicopter.” Even googlen leert ons dat het getij ons morgen gunstig gezind is. “Omstreeks de middag is het laag tij. “Dat moet lukken!”
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
