Robberg Nature and Marine Reserve
10 Februari 2019 | Zuid-Afrika, Plettenberg Bay
10 februari
We ontbijten later dan we gewend zijn, om 8.30 uur. Dat betekent wel dat we wat langer kunnen slapen. Yes! Het ontbijt is zeer verzorgd.
Corrie vertelt ons dat ze vanaf 14 uur slecht weer voorspellen. “Het is raadzaam om dan van het eiland af te zijn.” Robberg eiland bedoelt ze, onze uitstap voor vandaag, een half uurtje rijden, zo’n dertig kilometer.
Ook hier - we kennen het ondertussen - moeten we een registratieformulier invullen en een ‘conservation fee’ betalen. Inkom dus, maar besteed aan het onderhoud van het natuurreservaat. Naast het kentekennummer, het aantal personen en het uur van aankomst moeten we ook een mobiel nummer invullen. “In case of emergency. Als het plots heel slecht weer wordt.” “Of als we bij sluitingstijd nog steeds niet terug zijn.” Ook zoals altijd krijgen we een kwitantie, tegelijkertijd een vergunning om het natuurrreservaat te betreden. Keurig drietalig: Engels, Afrikaans en Zulu. “Nie oordraagbaar nie,” lezen we. We kunnen er niemand anders een plezier mee doen. “Aan wie zouden we het ook al moeten geven?” Opvallend, ook zoals altijd en overal, de mensen die hier werken zijn zwarten, de toeristen witten. Zelfs op een zaterdag, maar wellicht is dat geen vrije dag voor iedereen. Een job is een job voor zwarten en wie kan werken, werkt wellicht. Corrie vertelde gisteren dat ze hun personeel wekelijks betalen. Het fenomeen van aanschuiven aan de bank en de ATM’s is ook hier een bekend fenomeen. “Zelfs de ATM in het benzinestation kan de toevloed niet aan.” Overleven is voor de meeste zwarte Zuid-Afrikanen echt wel de boodschap.
De wandeling langs ‘the point’, het uiterste puntje, is iets meer dan 9 kilometer lang. “Laten we die doen.” Een schitterende wandeling hoog op de klippen. Vrij snel overheerst een - denken we - visgeur. “Dat zullen de robben zijn, zoals Corrie vertelde. Benieuwd of we ze ook te zien zullen krijgen.” Horen doen we ze even later al. Zien ook, met tientallen liggen ze op de rotsen, diep onder ons, of zwemmen ze in het heldere water. We zien ze zelfs onder water zwemmen. Honderden zijn het er. Ze verzamelen op de rotsen tussen Kanonkoelgat - what’s in a name? - en Grasnek. Volwassen mannetjes worden tot 2,1 meter lang en kunnen tot 350 kilogram wegen. De competitie tussen vissers en robben voor vis bracht moeilijke uitdagingen voor de natuurbeschermers met zich mee: Hoe de twee verschillende noden met elkaar verzoenen? Uiteindelijk beslechtte het verbod op de jacht in 1990 het pleit in het voordeel van de robben.
Het tij bereikt stilaan zijn laagste punt en ik meen in de verte de resten van het scheepswrak van de Athena te zien. “Maar het kunnen net zo goed kleine eilandjes zijn.” Ik blijf evenwel in het wrak geloven, alle andere eilandjes voor de kust staan op het kaartje. Het wrak ligt ter hoogte van de eerste geregistreerde bewoning: In 1630 leed het Portugese schip São Gonçalo hier schipbreuk. De overlevenden kampeerden 9 maanden op het strand, terwijl ze 2 nieuwe boten bouwden. Ondanks een nieuwe schipbreuk slaagden enkelen er toch in om Portugal te bereiken.
Na een uurtje stappen bereiken we de plek - Witsand - waar we zouden kunnen doorsteken voor de middellange wandeling van iets meer dan vijf kilometer. Maar we blijven het lange traject volgen. Als we de vuurtoren - met zijn 146 meter boven de zeespiegel, de hoogste langs de Zuid-Afrikaanse kust - opmerken naderen we ‘the point’, de plek die we voor hoog tij moeten bereiken. We dalen helemaal af, tot bijna op zeeniveau. Het is er zeer rotsachtig wat heel wat klauterwerk oplevert. “Een helikopter zal niet nodig zijn. We halen het makkelijk.” Het water is ondertussen wel beginnen stijgen. De golven slaan te pletter op de rotsen. De zeemeeuwen en scholeksters trekken er zich niks van aan. Ze zitten hoog en droog, voorlopig toch nog.
Wij worden op tijd en stond gewaarschuwd voor mogelijke gevaren. Het begint al op het plannetje: “Beware of freak waves and strong currents at all time.” Of bordjes die waarschuwen voor felle wind, of het doodshoofd op het plannetje, met de tekst “Danger!” Op regelmatige afstand staan er genummerde borden “Emergency” met het telefoonnummer van het National Sea Rescue Institute. Heelhuids en met droge voeten bereiken we, flink bezweet, ‘die eiland’, een uitgestrekt zandstrand dat oploopt naar de Witsand duin. Die eiland, een zandvlakte, ‘vangt’ zand dat door de zuidwesten wind en de stromingen aanspoelt. Als het opgedroogd is, wordt het 80 meter omhoog geblazen om de Witsand duin te vormen om daarna in Plettenberg Bay te glijden. Ook hier een waarschuwing: “Omwille van het risico op ernstige verwondingen en de grote afstand tot medische faciliteiten laat Cape Nature - de beheerder van het reservaat - geen sandboarding of naar beneden lopen van steile hellingen toe.” Het strand is verleidelijk, nodigt uit tot zwemmen, maar - jawel opnieuw een waarschuwing - is verraderlijk. De sterke aflandse stroming is bijzonder gevaarlijk voor zwemmers. Pootje baden, tot kniehoogte, mag wel, maar doen we niet. Nog een uurtje te gaan.
We hadden ze een eindje terug ook al opgemerkt, de uitwerpselen van de robben. Het strand ligt er vol van. “Ze komen ook aan deze kant van het eiland.” De visgeur die we meenden te ruiken, zou wel eens een heel andere geur kunnen zijn.
Het blijft nog flink op en neer gaan voor we moe maar heel voldaan de parking bereiken. Nog even uitblazen op een bank en opnieuw de auto in voor de terugweg. “Het glaasje wijn straks zal des te lekkerder zijn.” We zijn uitgenodigd om vijf uur voor een glaasje wijn, of iets anders, ‘op de stoep’ aan het zwembad. “De stoep?” “Het terras, neem ik aan.” De andere gasten, een koppel uit Johannesburg, Jo’burg zoals ze zelf zeggen, schuift mee aan. Een aangename babbel waaruit blijkt dat zij veel ervaring hebben met game drives en het volledig eens zijn met het principe dat je dieren moet laten in hun natuurlijke omgeving en bijvoorbeeld geen giraf moet kunnen zien in de western cape.
Vanavond eten we de eerste keer buitenshuis. Corrie heeft voor ons gereserveerd in Villa Vilekuza. “De Afrikaanse versie, vertaling van Villa Kakelbont. Ze serveren er een menu in buffetvorm en koken op Afrikaanse wijze. Alles staat urenlang te pruttelen. Op en in een houtgestookte kachel zoals je ze vroeger en nu opnieuw in een modern design bij ons zag en ziet. A la carte kun je er niet eten en je moet je eigen wijn of bier meebrengen. Ze hebben geen vergunning voor alcoholische dranken. In feite hebben ze alleen maar water, ook geen frisdrank. We worden heel hartelijk ontvangen en genieten van het uitzicht op het terras tot het eten een klein half uurtje later in grote schalen wordt opgediend. Naast groenten en sla kunnen we kiezen uit - je kan ook van alles proeven uiteraard - een ragout lasagna met lamsvlees, coq-au-vin, een vegetarische pasta, puree en pickled aubergines en komkommers. Een geweldige maaltijd in een kakelbont decor. Geen enkele tafel is dezelfde, alle stoelen zijn verschillend, er hangt allerlei curiosa aan de muur - antieke spullen zou je het kunnen noemen, verzamelt, zo lijkt het althans, op een rommelmarkt. Zelfs de rekening wordt gebracht in een oud metalen koekjesblik. Als we weg rijden, opent de man de poort, een houten uiteraard en niet-automatisch. Je moet het maar doen als koppel een restaurant annex logeerplaats met 3 kamers runnen. Maar het kan. In Zuid-Afrika kan alles?!
We ontbijten later dan we gewend zijn, om 8.30 uur. Dat betekent wel dat we wat langer kunnen slapen. Yes! Het ontbijt is zeer verzorgd.
Corrie vertelt ons dat ze vanaf 14 uur slecht weer voorspellen. “Het is raadzaam om dan van het eiland af te zijn.” Robberg eiland bedoelt ze, onze uitstap voor vandaag, een half uurtje rijden, zo’n dertig kilometer.
Ook hier - we kennen het ondertussen - moeten we een registratieformulier invullen en een ‘conservation fee’ betalen. Inkom dus, maar besteed aan het onderhoud van het natuurreservaat. Naast het kentekennummer, het aantal personen en het uur van aankomst moeten we ook een mobiel nummer invullen. “In case of emergency. Als het plots heel slecht weer wordt.” “Of als we bij sluitingstijd nog steeds niet terug zijn.” Ook zoals altijd krijgen we een kwitantie, tegelijkertijd een vergunning om het natuurrreservaat te betreden. Keurig drietalig: Engels, Afrikaans en Zulu. “Nie oordraagbaar nie,” lezen we. We kunnen er niemand anders een plezier mee doen. “Aan wie zouden we het ook al moeten geven?” Opvallend, ook zoals altijd en overal, de mensen die hier werken zijn zwarten, de toeristen witten. Zelfs op een zaterdag, maar wellicht is dat geen vrije dag voor iedereen. Een job is een job voor zwarten en wie kan werken, werkt wellicht. Corrie vertelde gisteren dat ze hun personeel wekelijks betalen. Het fenomeen van aanschuiven aan de bank en de ATM’s is ook hier een bekend fenomeen. “Zelfs de ATM in het benzinestation kan de toevloed niet aan.” Overleven is voor de meeste zwarte Zuid-Afrikanen echt wel de boodschap.
De wandeling langs ‘the point’, het uiterste puntje, is iets meer dan 9 kilometer lang. “Laten we die doen.” Een schitterende wandeling hoog op de klippen. Vrij snel overheerst een - denken we - visgeur. “Dat zullen de robben zijn, zoals Corrie vertelde. Benieuwd of we ze ook te zien zullen krijgen.” Horen doen we ze even later al. Zien ook, met tientallen liggen ze op de rotsen, diep onder ons, of zwemmen ze in het heldere water. We zien ze zelfs onder water zwemmen. Honderden zijn het er. Ze verzamelen op de rotsen tussen Kanonkoelgat - what’s in a name? - en Grasnek. Volwassen mannetjes worden tot 2,1 meter lang en kunnen tot 350 kilogram wegen. De competitie tussen vissers en robben voor vis bracht moeilijke uitdagingen voor de natuurbeschermers met zich mee: Hoe de twee verschillende noden met elkaar verzoenen? Uiteindelijk beslechtte het verbod op de jacht in 1990 het pleit in het voordeel van de robben.
Het tij bereikt stilaan zijn laagste punt en ik meen in de verte de resten van het scheepswrak van de Athena te zien. “Maar het kunnen net zo goed kleine eilandjes zijn.” Ik blijf evenwel in het wrak geloven, alle andere eilandjes voor de kust staan op het kaartje. Het wrak ligt ter hoogte van de eerste geregistreerde bewoning: In 1630 leed het Portugese schip São Gonçalo hier schipbreuk. De overlevenden kampeerden 9 maanden op het strand, terwijl ze 2 nieuwe boten bouwden. Ondanks een nieuwe schipbreuk slaagden enkelen er toch in om Portugal te bereiken.
Na een uurtje stappen bereiken we de plek - Witsand - waar we zouden kunnen doorsteken voor de middellange wandeling van iets meer dan vijf kilometer. Maar we blijven het lange traject volgen. Als we de vuurtoren - met zijn 146 meter boven de zeespiegel, de hoogste langs de Zuid-Afrikaanse kust - opmerken naderen we ‘the point’, de plek die we voor hoog tij moeten bereiken. We dalen helemaal af, tot bijna op zeeniveau. Het is er zeer rotsachtig wat heel wat klauterwerk oplevert. “Een helikopter zal niet nodig zijn. We halen het makkelijk.” Het water is ondertussen wel beginnen stijgen. De golven slaan te pletter op de rotsen. De zeemeeuwen en scholeksters trekken er zich niks van aan. Ze zitten hoog en droog, voorlopig toch nog.
Wij worden op tijd en stond gewaarschuwd voor mogelijke gevaren. Het begint al op het plannetje: “Beware of freak waves and strong currents at all time.” Of bordjes die waarschuwen voor felle wind, of het doodshoofd op het plannetje, met de tekst “Danger!” Op regelmatige afstand staan er genummerde borden “Emergency” met het telefoonnummer van het National Sea Rescue Institute. Heelhuids en met droge voeten bereiken we, flink bezweet, ‘die eiland’, een uitgestrekt zandstrand dat oploopt naar de Witsand duin. Die eiland, een zandvlakte, ‘vangt’ zand dat door de zuidwesten wind en de stromingen aanspoelt. Als het opgedroogd is, wordt het 80 meter omhoog geblazen om de Witsand duin te vormen om daarna in Plettenberg Bay te glijden. Ook hier een waarschuwing: “Omwille van het risico op ernstige verwondingen en de grote afstand tot medische faciliteiten laat Cape Nature - de beheerder van het reservaat - geen sandboarding of naar beneden lopen van steile hellingen toe.” Het strand is verleidelijk, nodigt uit tot zwemmen, maar - jawel opnieuw een waarschuwing - is verraderlijk. De sterke aflandse stroming is bijzonder gevaarlijk voor zwemmers. Pootje baden, tot kniehoogte, mag wel, maar doen we niet. Nog een uurtje te gaan.
We hadden ze een eindje terug ook al opgemerkt, de uitwerpselen van de robben. Het strand ligt er vol van. “Ze komen ook aan deze kant van het eiland.” De visgeur die we meenden te ruiken, zou wel eens een heel andere geur kunnen zijn.
Het blijft nog flink op en neer gaan voor we moe maar heel voldaan de parking bereiken. Nog even uitblazen op een bank en opnieuw de auto in voor de terugweg. “Het glaasje wijn straks zal des te lekkerder zijn.” We zijn uitgenodigd om vijf uur voor een glaasje wijn, of iets anders, ‘op de stoep’ aan het zwembad. “De stoep?” “Het terras, neem ik aan.” De andere gasten, een koppel uit Johannesburg, Jo’burg zoals ze zelf zeggen, schuift mee aan. Een aangename babbel waaruit blijkt dat zij veel ervaring hebben met game drives en het volledig eens zijn met het principe dat je dieren moet laten in hun natuurlijke omgeving en bijvoorbeeld geen giraf moet kunnen zien in de western cape.
Vanavond eten we de eerste keer buitenshuis. Corrie heeft voor ons gereserveerd in Villa Vilekuza. “De Afrikaanse versie, vertaling van Villa Kakelbont. Ze serveren er een menu in buffetvorm en koken op Afrikaanse wijze. Alles staat urenlang te pruttelen. Op en in een houtgestookte kachel zoals je ze vroeger en nu opnieuw in een modern design bij ons zag en ziet. A la carte kun je er niet eten en je moet je eigen wijn of bier meebrengen. Ze hebben geen vergunning voor alcoholische dranken. In feite hebben ze alleen maar water, ook geen frisdrank. We worden heel hartelijk ontvangen en genieten van het uitzicht op het terras tot het eten een klein half uurtje later in grote schalen wordt opgediend. Naast groenten en sla kunnen we kiezen uit - je kan ook van alles proeven uiteraard - een ragout lasagna met lamsvlees, coq-au-vin, een vegetarische pasta, puree en pickled aubergines en komkommers. Een geweldige maaltijd in een kakelbont decor. Geen enkele tafel is dezelfde, alle stoelen zijn verschillend, er hangt allerlei curiosa aan de muur - antieke spullen zou je het kunnen noemen, verzamelt, zo lijkt het althans, op een rommelmarkt. Zelfs de rekening wordt gebracht in een oud metalen koekjesblik. Als we weg rijden, opent de man de poort, een houten uiteraard en niet-automatisch. Je moet het maar doen als koppel een restaurant annex logeerplaats met 3 kamers runnen. Maar het kan. In Zuid-Afrika kan alles?!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
