Dundee of eigenlijk Rorke’s Drift
04 Februari 2019 | Zuid-Afrika, Rorke’s Drift
Naar Dundee, maar in feite nog een uurtje verder, tot aan Rorke’s Drift Lodge
Na het ontbijt en het uitchecken, waar de oudere vrouw persoonlijk afscheid komt nemen en ons een plannetje, aangevuld met twee handgeschreven plannetjes meegeeft. Onze bagage wordt met een trolley naar de auto gebracht. Net zoals gisteren merken we aan de opgeklapte ruitenwissers dat de auto gepoetst is. Ook vandaag glundert de poetser van dienst als we hem een fooi in de hand geven.
Bij het buiten rijden draaien we rechts de weg op. Op het linker baanvak uiteraard. De ‘bumpy road’ die we gisteren namiddag gedaan hebben, rijden we nu in tegenovergestelde richting. Het wegdek van dit baanvak lijkt beter merkelijk beter. Of denken we dat maar omdat het nu droog is? Of zou het wennen, ‘going bumpy’?
De grensovergang met Zuid-Afrika gaat nog vlotter dan dan de eerste. We moeten helemaal niet wachten en krijgen twee extra stempels in ons paspoort. De eerste 18 kilometer op Zuid-Afrikaans grondgebied gaat over een zandweg, naar Piet Retief. Genoemd naar de leider van de Groote Trek op 6 februari 1838 samen met zo’n 500 andere boeren gedood werd door de Zulu’s onder leiding van Dingane. We bevinden ons in de regio van de Battlefields, waar talloze veldslagen gevoerd werden tussen de Zulu’s, de oorspronkelijke bevolking, en de Boeren; tussen de Zulu’s en de Engelsen en tussen de Engelsen en de Boeren, met wisselend succes voor alle partijen, behalve voor de Zulu’s, ondanks hun veel talrijkere strijdkrachten, maar - voor de Boeren en de Engelsen - dankzij hun ‘primitieve’ wapens. Speren tegen kanonnen en geweren.
Van Piet Retief gaat het naar Vryheid. Vrijheid, in deze contreien slechts voor een witte minderheid. De onvrijheid voor iedereen die niet wit was, bleef hardnekkig bestaan tot de apartheid in 1990 werd afgeschaft. De boycot tegen Zuid-Afrika, sinds de opstanden en dodelijke slachtoffers, heeft resultaat opgeleverd.
Het laatste stuk van onze dagtrip - dagtrippers, dat zijn we meerdere keren deze reis - leidt ons naar Dundee. We passeren een afslag naar links. Bewust deze keer. We willen eerst het Talana Museum bezoeken. Het werd in 1982 opgericht op de plaats waar de Boeren en de Engelsen slag leverden, bij Talana Hill. Talana is een Zulu-woord dat ‘schap waarop waardevolle zaken bewaard worden’ betekent. Op deze plek vestigde de Schot Peter Smith zich in 1822, mits de aankoop van een stuk grond, dat hij nota bene kocht van een Boer. Dundee, vernoemd naar de geboorteplaats van zijn vrouw verkreeg daarmee een plek op de landkaart. De gebouwen op het terrein zijn de oorspronkelijke, weliswaar gerestaureerde gebouwen van de tijd van Peter Smith, onder andere zijn woonhuis. Nu het Smith Cottage genoemd. De - 23 in totaal - gebouwen zijn allemaal ingericht als tentoonstellingsruimte. Het Talana House is gewijd aan de Anglo Zulu en de Anglo Boer War. Talana Museum is het enige museum in Zuid-Afrika op de plek van een ‘battlefield’ waar de gebouwen van de tijd van de veldslag nog steeds bestaan. De Battle of Talana werd gestreden op vrijdag 20 oktober 1899.
We rijden enkele kilometer terug richting Vryheid en slaan rechtsaf de R68 op, tot aan de afslag naar Rorke’ Drift en dus Rorke’s Drift Lodge, onze slaapplaats. De zandweg, toeval of niet, blijven we 18 kilometer lang volgen, tot we een eindje voorbij Rorke’s Drift afslaan naar de Lodge. Nog 5 kilometer traag en voorzichtig rijden. ‘Bumpy’ is een eufemisme voor deze weg. De wegen in Timbavati Nature Reserve waren stukken beter. 4x4 drivers kunnen hier hun hartje ophalen. Onder ons hartje wordt af en toe een riempje gestoken met bordjes zoals “If you are driving a Porsche or Lamborgini, you’re driving the wrong car. Turn back” of “Yes, your car can handle de slope on your way back.” Aan de poort - deze moeten we niet zelf openen, die van daarstraks wel om het terrein op te rijden - lezen we “We are really happy that you decided to visit us.” We zijn ook zeer blij dat we er geraakt zijn. De locatie is schitterend. Of we ooit dichter bij het einde van de wereld geweest zijn? Misschien, maar dan toch niet veel dichter. Al maken we de bedenking of het wel loont voor een overnachting. Deze rit kunnen we ongetwijfeld noteren als de spectaculairste. Voor alle zekerheid check ik toch hoe die 4x4 ingeschakeld moet worden. Het lukt me, net zoals het uitschakelen, maar dat duurt iets langer.
Als avondmaal krijgen we een potato-bacon soup, een chicken potjie en een home made ice cream. Het smaakt. Alweer. Soberder, maar echter, typischer wellicht.
Na het ontbijt en het uitchecken, waar de oudere vrouw persoonlijk afscheid komt nemen en ons een plannetje, aangevuld met twee handgeschreven plannetjes meegeeft. Onze bagage wordt met een trolley naar de auto gebracht. Net zoals gisteren merken we aan de opgeklapte ruitenwissers dat de auto gepoetst is. Ook vandaag glundert de poetser van dienst als we hem een fooi in de hand geven.
Bij het buiten rijden draaien we rechts de weg op. Op het linker baanvak uiteraard. De ‘bumpy road’ die we gisteren namiddag gedaan hebben, rijden we nu in tegenovergestelde richting. Het wegdek van dit baanvak lijkt beter merkelijk beter. Of denken we dat maar omdat het nu droog is? Of zou het wennen, ‘going bumpy’?
De grensovergang met Zuid-Afrika gaat nog vlotter dan dan de eerste. We moeten helemaal niet wachten en krijgen twee extra stempels in ons paspoort. De eerste 18 kilometer op Zuid-Afrikaans grondgebied gaat over een zandweg, naar Piet Retief. Genoemd naar de leider van de Groote Trek op 6 februari 1838 samen met zo’n 500 andere boeren gedood werd door de Zulu’s onder leiding van Dingane. We bevinden ons in de regio van de Battlefields, waar talloze veldslagen gevoerd werden tussen de Zulu’s, de oorspronkelijke bevolking, en de Boeren; tussen de Zulu’s en de Engelsen en tussen de Engelsen en de Boeren, met wisselend succes voor alle partijen, behalve voor de Zulu’s, ondanks hun veel talrijkere strijdkrachten, maar - voor de Boeren en de Engelsen - dankzij hun ‘primitieve’ wapens. Speren tegen kanonnen en geweren.
Van Piet Retief gaat het naar Vryheid. Vrijheid, in deze contreien slechts voor een witte minderheid. De onvrijheid voor iedereen die niet wit was, bleef hardnekkig bestaan tot de apartheid in 1990 werd afgeschaft. De boycot tegen Zuid-Afrika, sinds de opstanden en dodelijke slachtoffers, heeft resultaat opgeleverd.
Het laatste stuk van onze dagtrip - dagtrippers, dat zijn we meerdere keren deze reis - leidt ons naar Dundee. We passeren een afslag naar links. Bewust deze keer. We willen eerst het Talana Museum bezoeken. Het werd in 1982 opgericht op de plaats waar de Boeren en de Engelsen slag leverden, bij Talana Hill. Talana is een Zulu-woord dat ‘schap waarop waardevolle zaken bewaard worden’ betekent. Op deze plek vestigde de Schot Peter Smith zich in 1822, mits de aankoop van een stuk grond, dat hij nota bene kocht van een Boer. Dundee, vernoemd naar de geboorteplaats van zijn vrouw verkreeg daarmee een plek op de landkaart. De gebouwen op het terrein zijn de oorspronkelijke, weliswaar gerestaureerde gebouwen van de tijd van Peter Smith, onder andere zijn woonhuis. Nu het Smith Cottage genoemd. De - 23 in totaal - gebouwen zijn allemaal ingericht als tentoonstellingsruimte. Het Talana House is gewijd aan de Anglo Zulu en de Anglo Boer War. Talana Museum is het enige museum in Zuid-Afrika op de plek van een ‘battlefield’ waar de gebouwen van de tijd van de veldslag nog steeds bestaan. De Battle of Talana werd gestreden op vrijdag 20 oktober 1899.
We rijden enkele kilometer terug richting Vryheid en slaan rechtsaf de R68 op, tot aan de afslag naar Rorke’ Drift en dus Rorke’s Drift Lodge, onze slaapplaats. De zandweg, toeval of niet, blijven we 18 kilometer lang volgen, tot we een eindje voorbij Rorke’s Drift afslaan naar de Lodge. Nog 5 kilometer traag en voorzichtig rijden. ‘Bumpy’ is een eufemisme voor deze weg. De wegen in Timbavati Nature Reserve waren stukken beter. 4x4 drivers kunnen hier hun hartje ophalen. Onder ons hartje wordt af en toe een riempje gestoken met bordjes zoals “If you are driving a Porsche or Lamborgini, you’re driving the wrong car. Turn back” of “Yes, your car can handle de slope on your way back.” Aan de poort - deze moeten we niet zelf openen, die van daarstraks wel om het terrein op te rijden - lezen we “We are really happy that you decided to visit us.” We zijn ook zeer blij dat we er geraakt zijn. De locatie is schitterend. Of we ooit dichter bij het einde van de wereld geweest zijn? Misschien, maar dan toch niet veel dichter. Al maken we de bedenking of het wel loont voor een overnachting. Deze rit kunnen we ongetwijfeld noteren als de spectaculairste. Voor alle zekerheid check ik toch hoe die 4x4 ingeschakeld moet worden. Het lukt me, net zoals het uitschakelen, maar dat duurt iets langer.
Als avondmaal krijgen we een potato-bacon soup, een chicken potjie en een home made ice cream. Het smaakt. Alweer. Soberder, maar echter, typischer wellicht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
