Giant’s Castle - 30/1

De beschrijving van de wandeling ‘Bergview’ belooft ons de mooiste vergezichten op Giant’s Castle. Een roundtrip van, volgens de brochure, 5 kilometer, 2 uur. Maar eerst de start vinden. De tekst biedt enige mogelijkheid tot interpretatie. ‘Leave the resort.’ Ja, maar in welke richting. Op het kaartje, dat niet echt gedetailleerd is, lijkt de start, voor mij althans, aan het begin van het wegje naar de Main Caves. Bruno denkt dat we aan de andere kant moeten vertrekken, maar twijfelt omdat hij het pad niet op de kaart terug vindt. Annemie brengt redding. “Het kan niet anders dan aan de kant van de parking zijn.” Inderdaad. Bovendien vertrekt het pad niet links zoals ik dacht, maar rechts. Steil omhoog. “Kan moeilijk anders. We moeten klimmen, willen we die vergezichten zien.” “De beschrijving was duidelijk: a steep slope.” We klimmen tot boven de boomgrens.

Bergview maakt de belofte meer dan waar. We krijgen een heel ander zicht op de Drakensbergen. Veel wijdser. De slapende reus - al zie ik hem niet echt in de basaltkam - in al zijn glorie. En die groentinten. Fifty shades of green, zou de natuur in Giant’s Castle oneer aan doen. Schitterend. Zelden, misschien zelfs nooit, zo’n vergezicht gezien. We voelen ons als koningen in het kasteel van de draak. De afdaling via het jeep track is een aanslag op kuiten en knieën. Na een beetje gedruppel, vallen er plots dikke druppels. “Dan hebben we die regenjassen toch niet voor niets meegenomen de voorbije dagen.” Gelukkig kunnen we een eindje verder schuilen onder de brede oversteek van enkele gebouwen. “Van de staf, maar dan toch de lagere staf.” Erg netjes is het er niet. In tegenstelling tot de rest van het park zwerft er heel wat afval rond. Als de bui over is - meestal duren ze niet heel lang - wandelen we verder over de asfaltweg - de toegangsweg - naar het kamp. Zoals van ons verwacht wordt, noteren we in het wandelregister dat we terug zijn. Tijd voor de lunch. Vier Griekse salades, die alweer krakend vers zijn heerlijk smaken.

De namiddag wordt een lazy, niet sunday, maar wednesday afternoon. Een doucheke, een beetje rusten, de knietjes de kans geven om te recupereren. Door het felle onweer valt de elektriciteit uit. Aanvankelijk enkele malen na mekaar, maar uiteindelijk voor lange tijd. “Dat wordt dineren bij kaarslicht.” “Romantisch.” “Maar het wordt hier wel pikkedonker.” “Die olielampen in de chalet zorgen toch voor een gezellige sfeerverlichting?”

In het restaurant worden we inderdaad ontvangen met kaarslicht. ”Het is duidelijk dat er op gas gekookt wordt.” We genieten van de sfeer en het eten tot het restaurant plots in een zee van licht baadt. Weg sfeer, maar wel makkelijker om te eten. Vanuit de keuken weerklinken vreugdekreten. Iedereen opgelucht. Behalve de betaalterminal, die doet het niet. Cash betalen lukt ons. Zorgeloos de nacht in. De laatste in Giant’s Castle, een plaats om nooit te vergeten. De groene vergezichten staan voor altijd op onze harde schijf.