Giant’s Castle - 28/1
04 Februari 2019 | Zuid-Afrika, Drakensberg Garden
We vertrekken op tijd om de 270 kilometer naar Giant’s Castle Camp af te leggen, zeker met het oog op het eerste deel van de route, de privé-weg van Christine Lamberth. Als zij tenminste de eigenares is, beheren doet ze Rorke’s Drift alleszins wel.
Stipt om acht uur wordt het ontbijt op de kamer, of beter in de lodge van Bruno en Kathleen gebracht. Vier maal English breakfast, zoals gevraagd, met toast en smeersels. Het smaakt. Met een voldaan gevoel, voorbereid op wat komen moet, rekenen we af bij Christine Lamberth. Zij tekent een plannetje om het makkelijkst in Giant’s Castle te geraken, met de nodige aanwijzingen in verband met het aantal verkeerslichten dat we moeten passeren, waar we best kunnen tanken in Dundee en vooral, zij vertelt ons dat we de route die in onze wegbeschrijving staat absoluut moeten laten voor wat ze is en terugkeren naar Dundee zoals we gekomen zijn. De aangegeven route is ‘the worst in the region’.
De rit verloopt bijzonder vlot. Zelfs het eerste deel, de 5 kilometer die we vreesden, vallen mee. Alleen het poortje. Vooraleer we dat dicht hadden... Dankzij de girlpower van Annemie lukt het.
De weg van Estcourt naar Giant’s Castle is evenmin kwaliteitsvol te noemen. Bezaaid met potholes en geleidelijk aan smaller wordend met overhangende begroeiing. Gelukkig is het niet druk, heel weinig verkeer zelfs. Het sterkt ons aanvoelen dat heel weinig Zuid-Afrikanen over een auto beschikken. Het aantal dorpen - of zijn het nederzettingen? - de omvang ervan en het aantal mensen langs de weg verbaast ons. Dat hadden we hier niet verwacht. Tot hiertoe, met uitzondering van de steden, is dit de dichtst bevolkte regio op onze route.
Omstreeks 13.30 uur arriveren we in Giant’s Castle Reserve waar we aan de ingang de nodige gegevens invullen. Giant’s Castle Game Reserve vindt zijn oorsprong in 1903 en ligt in de Centrale Bergregio van de Maloti Drakenbergs Park Workd Heritage Site. Het oorspronkelijk park was 7000 ha groot en in eerste instantie opgericht om de krimpende elandpopulatie te beschermen. Elanden zijn de grootste antilopen in Afrika. Ondertussen is het park 34638 ha groot en de hoogte varieert van 1300 tot 3280 meter. De naam Giant’s Castle werd afgeleid van de massieve ‘ramparts’ van rots die boven de heuvelvoet uitsteken en wiens silhouet lijkt op het profiel van een slapende reus. Even later kunnen we inchecken. We krijgen hut 42 en 43 toegewezen. Ruim, met uitgeruste keuken en een braai op het overdekte terras. Dat nodigt uit om morgenavond zelf aan de slag te gaan. In de ‘curioshop’ zijn jammer genoeg alleen maar diepvriespakketten voor de ‘braai’ te koop. Geen groenten en geen brood. En alleen een stuk vlees of kip zien we niet zitten.
Op weg van de parking naar onze private parking aan de hutten ontmoeten we voor de eerste keer een ‘dassie’ of klipdas. We zullen ze nog vaker zien, die zonnekloppers die 95% van hun dag al zonnend doorbrengen.
Na de lunch in het Izimbali restaurant maken we een eerste verkennende wandeling, richting Main Caves. De grot, in feite een overhangende rots waar rotstekeningen van de San, Bosjesmannen of Bushman - daarom ook de naam van de rivier, Bushman’s River - te bewonderen zijn. Deze Jagers-voedselverzamelaars leefden in grotten, waar ze schilderingen achterlieten met als onderwerpen hun manier van leven, de dieren waarop gejaagd werd en de mensen die ze ontmoetten. In de loop van de tijd arriveerden de Amazizi, een Nguni-stam. Deze landbouwers vestigden zich in de rivierdalen. Omdat de San de grond niet bewerkten en geen vee hadden, waren er geen belangenconflict en dus geen oorlog. Begin 19de eeuw, als gevolg van gebeurtenissen in Zululand, werden de Amazizi aangevallen door de Amangwane, die de Amazizi verdreven naar de bergen waar de San woonden, met een clash tot gevolg.
Ondertussen trokken de Amahlubi de vallei in, maar die verloren de strijd tegen de Amangwane die hen naar de bergen verjoegen. Een strijd die tien jaar duurde, tot de Amangwane zich uiteindelijk in de valleien vestigden, nadat ze ‘zich bevrijd hadden’ van de Amazizi en de Amahlubi. Vier jaar later vielen de troepen van de Zulukoning Shaka de Amangwane aan die westwaarts de bergen invluchtten. Hierna volgde een relatieve vrede in de Drakansbergen, weliswaar een van korte duur. Binnen de tien jaar arriveerden de Voortrekkers en de Engelsen die voor nieuwe problemen zorgden. De clash over jachtgronden, privaat grondbezit en de aanvoer van vee leidde er toe dat de San veeraids uitvoerden, wat op zijn beurt resulteerde in een jacht op de San, die gedecimeerd werden. De laatste San werden in de regio gezien in het begin van de jaren 1880.
Halfweg, of misschien zelfs iets eerder keren we terug. De lucht ziet er onheilspellend uit en het begint te onweren. “Je weet maar nooit in de bergen. Het weer kan plots omslaan.”
De bezetting van de hutten in het kamp is heel beperkt. Veel zijn er niet bewoond. Ook in het restaurant zijn er weinig tafeltjes bezet. Aan de kwaliteit van het eten kan dat zeker niet te wijten zijn.
“Ontbijten om 8.30 uur en daarna een eerste wandeling? Slaapwel.”
Stipt om acht uur wordt het ontbijt op de kamer, of beter in de lodge van Bruno en Kathleen gebracht. Vier maal English breakfast, zoals gevraagd, met toast en smeersels. Het smaakt. Met een voldaan gevoel, voorbereid op wat komen moet, rekenen we af bij Christine Lamberth. Zij tekent een plannetje om het makkelijkst in Giant’s Castle te geraken, met de nodige aanwijzingen in verband met het aantal verkeerslichten dat we moeten passeren, waar we best kunnen tanken in Dundee en vooral, zij vertelt ons dat we de route die in onze wegbeschrijving staat absoluut moeten laten voor wat ze is en terugkeren naar Dundee zoals we gekomen zijn. De aangegeven route is ‘the worst in the region’.
De rit verloopt bijzonder vlot. Zelfs het eerste deel, de 5 kilometer die we vreesden, vallen mee. Alleen het poortje. Vooraleer we dat dicht hadden... Dankzij de girlpower van Annemie lukt het.
De weg van Estcourt naar Giant’s Castle is evenmin kwaliteitsvol te noemen. Bezaaid met potholes en geleidelijk aan smaller wordend met overhangende begroeiing. Gelukkig is het niet druk, heel weinig verkeer zelfs. Het sterkt ons aanvoelen dat heel weinig Zuid-Afrikanen over een auto beschikken. Het aantal dorpen - of zijn het nederzettingen? - de omvang ervan en het aantal mensen langs de weg verbaast ons. Dat hadden we hier niet verwacht. Tot hiertoe, met uitzondering van de steden, is dit de dichtst bevolkte regio op onze route.
Omstreeks 13.30 uur arriveren we in Giant’s Castle Reserve waar we aan de ingang de nodige gegevens invullen. Giant’s Castle Game Reserve vindt zijn oorsprong in 1903 en ligt in de Centrale Bergregio van de Maloti Drakenbergs Park Workd Heritage Site. Het oorspronkelijk park was 7000 ha groot en in eerste instantie opgericht om de krimpende elandpopulatie te beschermen. Elanden zijn de grootste antilopen in Afrika. Ondertussen is het park 34638 ha groot en de hoogte varieert van 1300 tot 3280 meter. De naam Giant’s Castle werd afgeleid van de massieve ‘ramparts’ van rots die boven de heuvelvoet uitsteken en wiens silhouet lijkt op het profiel van een slapende reus. Even later kunnen we inchecken. We krijgen hut 42 en 43 toegewezen. Ruim, met uitgeruste keuken en een braai op het overdekte terras. Dat nodigt uit om morgenavond zelf aan de slag te gaan. In de ‘curioshop’ zijn jammer genoeg alleen maar diepvriespakketten voor de ‘braai’ te koop. Geen groenten en geen brood. En alleen een stuk vlees of kip zien we niet zitten.
Op weg van de parking naar onze private parking aan de hutten ontmoeten we voor de eerste keer een ‘dassie’ of klipdas. We zullen ze nog vaker zien, die zonnekloppers die 95% van hun dag al zonnend doorbrengen.
Na de lunch in het Izimbali restaurant maken we een eerste verkennende wandeling, richting Main Caves. De grot, in feite een overhangende rots waar rotstekeningen van de San, Bosjesmannen of Bushman - daarom ook de naam van de rivier, Bushman’s River - te bewonderen zijn. Deze Jagers-voedselverzamelaars leefden in grotten, waar ze schilderingen achterlieten met als onderwerpen hun manier van leven, de dieren waarop gejaagd werd en de mensen die ze ontmoetten. In de loop van de tijd arriveerden de Amazizi, een Nguni-stam. Deze landbouwers vestigden zich in de rivierdalen. Omdat de San de grond niet bewerkten en geen vee hadden, waren er geen belangenconflict en dus geen oorlog. Begin 19de eeuw, als gevolg van gebeurtenissen in Zululand, werden de Amazizi aangevallen door de Amangwane, die de Amazizi verdreven naar de bergen waar de San woonden, met een clash tot gevolg.
Ondertussen trokken de Amahlubi de vallei in, maar die verloren de strijd tegen de Amangwane die hen naar de bergen verjoegen. Een strijd die tien jaar duurde, tot de Amangwane zich uiteindelijk in de valleien vestigden, nadat ze ‘zich bevrijd hadden’ van de Amazizi en de Amahlubi. Vier jaar later vielen de troepen van de Zulukoning Shaka de Amangwane aan die westwaarts de bergen invluchtten. Hierna volgde een relatieve vrede in de Drakansbergen, weliswaar een van korte duur. Binnen de tien jaar arriveerden de Voortrekkers en de Engelsen die voor nieuwe problemen zorgden. De clash over jachtgronden, privaat grondbezit en de aanvoer van vee leidde er toe dat de San veeraids uitvoerden, wat op zijn beurt resulteerde in een jacht op de San, die gedecimeerd werden. De laatste San werden in de regio gezien in het begin van de jaren 1880.
Halfweg, of misschien zelfs iets eerder keren we terug. De lucht ziet er onheilspellend uit en het begint te onweren. “Je weet maar nooit in de bergen. Het weer kan plots omslaan.”
De bezetting van de hutten in het kamp is heel beperkt. Veel zijn er niet bewoond. Ook in het restaurant zijn er weinig tafeltjes bezet. Aan de kwaliteit van het eten kan dat zeker niet te wijten zijn.
“Ontbijten om 8.30 uur en daarna een eerste wandeling? Slaapwel.”
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
