Out of the bush, heading south.

Daarstraks hebben we een beetje vals gespeeld met de foto. Die leeuwen zijn uiteraard niet de languit liggende zebra-verterende leeuwen. Het zijn die van vandaag, gezien tijdens de ochtendlijke - jawel, alweer om 5.30 uur - game drive. Het duurde relatief heel lang - als heel lang al relatief kan zijn - voor we dieren spotten. Het leek er eerder op dat zij met ons spotten: “Vindt me dan, als je kan.” Met uitzondering van het koppel buffels die we vrijwel onmiddellijk bij het buiten rijden van het kamp zagen ontwaken. De stier - of hoe noem je een mannelijke buffel? - had blijkbaar zijn plas heel de nacht opgehouden. Met die hoeveelheid urine kun je een heel, of toch minstens een half veld bemesten. Maar daarna duurde het, zoals gezegd, relatief lang voor we opnieuw een big five’er ontmoetten. Zoals meestal, werd ook nu ons geduld beloond. Twee vrouwelijke leeuwen - die van de foto - zaten ogenschijnlijk - we hebben, denk ik, een fout, een te spectaculair beeld van jagende roofdieren - op hun dooie gemak boven op een heuveltje te wachten. Tot Shadreck ons vertelde dat de aandacht van een andere ranger of tracker getrokken werd door opstuivend zand. Die leeuwen zaten uiteraard niet te wachten op wat Shadreck ons zou vertellen. Ze wachtten op hun in een hol gedreven prooi. Ze hadden waarschijnlijk al een hele tijd gegraven, in een poging om het wrattenzwijn, hun prooi, te verschalken en te serveren als “main course” aan de rest van de familie. Sociale eters, weet je wel.

Af en toe controleerde het zwijn, ook al ligt Timbavati een heel stuk landinwaarts, of de kust veilig was. De oortjes waren dan net te zien boven de rand, of beter net onder de rand van ‘the hole’. Veel zin om moeite te doen hadden de leeuwen niet. “Ze zullen nog flink moeten graven om het wrattenzwijn te pakken te krijgen,” vertelde Shadreck. “Het wrattenwijn weet dat de leeuwen op vinkenslag zitten en zal het hol niet verlaten vooraleer de leeuwen weg zijn.” Het wordt een kwestie van wie het spel van kat en zwijn het eerste beu is. Ook nu volgen we het protocol en verlaten we even later de site om plaats te maken voor de volgende game drivers. Nooit meer dan twee wagens tegelijkertijd op dezelfde site. Om files en jeep-ophopingen zoals in het Krugerpark te vermijden. Het groepje van acht, jonge, mannelijke - we weten nu waaraan het verschil tussen man en vrouw kunnen herkennen - giraffen maakt ook deze game drive weer tot een succes. Het mag dan al sierlijk lijken, twee om dominantie vechtende giraffen, het is wel gemeend.

Na het ontbijt krijgen we nog de gelegenheid om ons te verfrissen en om 11 uur vertrekken we naar Hazey View, 127 km in zuidelijke richting. Niet zo ver als White River, wel dezelfde richting uit, maar ik krijg Hazey View niet in het vakje ‘locatie’. Een vlotte rit op die ene te laat opgemerkte verkeersdrempel na. Ze zijn verdomd slecht aan gegeven, om niet te zeggen niet. Een Afrikaner zou zeggen: “Jij sien hulle nie.” Of “Jij sien hulle skaars.” Maar zoals Cruyff het al stelde: Elk nadeel heb zijn voordeel.” De airco achteraan doet het weer helemaal. Al kostte het wel wat moeite om ‘m op punt gesteld te krijgen. Merkwaardig, hoe sommige dingen met elkaar in relatie staan? Het probleem met de USB-poortjes blijft jammer genoeg hardnekkig aanwezig. Volgens het elekronisch systeem van onze Ford Estate verbruikt het aangesloten apparaat te veel stroom en verschijnt er om de twintig seconden - of zijn het er tien - de vraag om het apparaat te verwijderen. Maar er is er geen. Vervelend. Gelukkig hebben we zo’n smartphone-houder meegebracht, met drie USB-poortjes. Wat een eenvoudige sigarettenaansteker, al heet dat nu een 12 Volt aansluiting, kan doen. ‘Leve de elektronische evolutie.’ Waarom het eenvoudig maken als het ook moeilijk kan?

Gelukkig beantwoordt het zicht in Hazey View vandaag toch niet aan wat de naam doet vrezen. Niks mistig zicht. Het is ‘a clear sky’ en de temperatuur loopt op tot 31°. CELSIUS voor alle duidelijkheid. Het hotel Rissington Inn is een pareltje. De kamers zijn nog niet klaar, we zijn immers te vroeg. Het welkomstdrankje maakt het wachten aangenaam. Als ons een half uurtje later verteld wordt dat we een gratis upgrade krijgen van een standaardkamer naar een suite, zijn we de koning - nog niet die van Swaziland, dat is voor morgen - te rijk. Of we die upgrade te danken hebben aan Reisbrigade, ons reisagentschap, weten we niet. Maar het is alleszins de moeite om eens te surfen naar www.reisbrigade.nl. Reizen op maat, fijn uitgewerkt, met persoonlijke touch. Bedankt Kim. We genieten met volle teugen. Ook van de Zuidafrikaanse keuken en de bijhorende wijnen.