Naar Underberg

138 kilometer lezen we op de routebeschrijving. Een korte rit. Blijkbaar, we lezen immers ook 3u51. Een geweldige snelheid zullen we allicht niet ontwikkelen. We zijn voorbereid, min of meer toch. We kennen de kwaliteit van de wegen ondertussen. Naast de protea of suikerbossie zou de pothole niet misstaan als nationaal symbool. Maar vandaag verlaten we voor ruim 60 kilometer het asfalt: wij volgen een ‘dirtroad’ of zandweg die ons tot in Underberg brengt. Het voordeel van deze route zijn de mooie vergezichten en de dorpen die we passeren, al zijn het er niet zo veel. Maar toch hebben het gevoel kennis te maken met het dagdagelijkse Zuid-Afrika.

Autopech is wel het laatste waarmee we hier geconfronteerd willen worden. Het aantal koeien dat in deze contreien graast, vertelt nog maar eens het belang van de landbouw en veeteelt. De borden ‘estate’ en ‘manor’ zijn hier alles behalve overdreven. En de eigenaars? Ongetwijfeld witte boeren, gokken we. De zwarte bevolking werkt, als ze al werk hebben, ongetwijfeld in dienst van de grootgrondbezitters. Met hun karig loon en de opbrengst van hun tuintje proberen ze in hun levensonderhoud te voorzien. We hopen dat het groot aantal schooltjes - overal zijn ze er - op termijn verandering kan brengen. Onderwijs geeft de kinderen hier meer hopelijk meer mogelijkheden om te studeren en later een goed betaald beroep uit te oefenen en dus voldoende te verdienen. Maar dan moeten ze wellicht naar de steden verhuizen. Ze verdienen alleszins een beter leven. Wettelijk mogen wit en zwart dan wel gelijk zijn, in de praktijk zijn de verschillen nog steeds duidelijk zichtbaar.

Underberg mag dan wel de uitvalsbasis zijn voor veel toeristen, het is een kleine(re) leefgemeenschap, een dorp van ca. 3000 inwoners, maar wel gericht op toerisme, met winkels, banken, supermarkten en reisagentschappen gespecialiseerd in excursies naar de Sani Pass. Veel toeristen merken we echter niet op. Dat is al heel de reis zo en is ook duidelijk te zien aan de bezettingsgraad van de lodges waar we verblijven. Met zijn 2865 meter is de Sani Pass de hoogste in het land. ‘Met magische, verbazende uitzichten op de Umkhomazana Rivier in het noorden en overhangende kliffen in het zuiden,’ lezen we in Lonely Planet. De Sani Pass is ook de enige wegverbinding tussen Lesotho en Kwazulu Natal, de provincie waarin we al enkele dagen vertoeven. Maar dat is voor morgen.

Eerst inchecken in The Old Hatchery, zo’n 6 kilometer buiten Underberg. We zijn te vroeg, de receptie is gesloten tot 14 uur. In het restaurant kunnen we wel terecht voor een lunch en om iets na twee checken we in. We krijgen kamer 1 en 2 in de Oak Tree Guesthouse. Omdat het nog vroeg is besluiten we om Underberg te verkennen. Al bij al beperkt tot één straat met de nodige voorzieningen, al zijn er uiteraard zijstraten, maar die laten we links liggen. Als we terugkeren begint het te regenen. Zachtjes. Dat blijft zo tot we in het restaurant zijn, om iets te drinken. Een wijntje als aperitief. Eenmaal binnen barst een flink onweer los, met gutsende regen overgaand in flinke hagelbollen. Het watervalletje naast het restaurant verandert in een mum van tijd in de flinke stroom. Terug op de kamer herhaalt zich hetzelfde scenario. Door de regen vertrekken we om kwart voor acht opnieuw richting restaurant, waar we alweer lekker eten. De regen op de terugweg naar de kamer belooft niet veel goeds voor morgen, maar dat moeten we afwachten. Het weer in de Drakensbergen blijft, ook aan de voet ervan onvoorspelbaar wispelturig. “We zien morgenvroeg wel.” Om 8.45 uur worden we verwacht aan de receptie voor onze 4x4 excursie over de Sani Pass.