Hue - centraal Vietnam

De wagen die ons naar de luchthaven zou brengen, was ruimschoots op tijd. Vietnamezen leven gemaakte afspraken stipt na, zeker wat afgesproken uren betreft. De chauffeur verontschuldigt zich meermaals voor het feit dat hij niet wist dat wij zoveel bagage zouden bijhebben. "Dan had ik een grote wagen meegebracht," stamelt hij. We stellen hem gerust: "No worries!" Mijn rugzak neem ik vooraan op mijn schoot.

De vlucht naar Hue verloopt vlot, ondanks - jawel, ze zijn toch niet altijd even stipt - het kwartiertje vertraging. We genieten van het uurtje zonneschijn. Boven de wolken. Terug op aarde valt de regen met bakken uit de hemel. Welkom in Hue!

In het Sports I Hotel, dat we via het internet voor vier nachten geboekt hebben, worden we verwelkomd door twee schaterende jongedames. In de lift stellen ze zelfs voor om een liedje te zingen. Een aanbod dat we afslaan en zelfs pareren door hen er op te wijzen dat zij beter een liedje zouden kunnen zingen voor Kathleen die jarig is. "Saved by the bell," dachten ze ongetwijfeld toen de liftdeur op de vijfde verdieping open schoof.

De kamers zijn ruim. De badkamer is in orde. Jammer dat er maar een klein raampje is en dat er - daardoor of komt het door de hoge luchtvochtigheid? - een geurtje hangt in de kamer.

Na de lunch, waarop we in tegenstelling tot wat we gewend zijn, lang moeten wachten, gaan we op verkenning naar de Citadel, de voornaamste bezienswaardigheid in Hue. Het avondmaal slaan we over. We hebben tenslotte pas om vier uur geluncht. In de DMZ Bar installeren we ons op het terras op de eerste verdieping, voor een glas wijn, of beter twee flesjes. Witte Vang Dalat. Erg lekker.

De volgende dag wandelen we terug naar de Citadel, aan de overkant van de Parfum Rivier, waar we overigens weinig van ruiken. Onderweg worden we belaagd door cyclo's die ons hun diensten aanbieden. "One hour, very cheap." Het beeld dat beschreven wordt in de Lonely Planet klopt wel: Het meest voorkomende straatbeeld in Hue is dat van een op straat wandelende toerist, links en rechts geëscorteerd door een roepende cyclo en of een motorfiets terwijl de toerist nog harder "No thank you, no!" terugroept. Dat ze geen gezichten kunnen onthouden, mogen we niet zeggen. Elke keer die ene man ons passeert, roept hij: "Maybe tomorrow." Hij kent zijn pappenheimers.

De Citadel is de, met een totale lengte van 10 km, ommuurde residentie van de laatste keizers. Binnenin bevindt zich ook de Verboden Purperen Stad, een beetje te vergelijken met de Verboden Stad in Beijing. We nemen ruim en rustig onze tijd om het volledige complex te bezoeken, tot een stuk in de namiddag, die we volmaken met een wandeling door de stad.

Het Frans-Vietnamees restaurant La Carambole is een aanrader. Het verfijnde 9-gangen menu is veruit het lekkerste dat we tot nu toe gegeten hebben.

De derde dag fietsen we naar de Koninklijke Graven, een eindje buiten Hue. Als fietser deelnemen aan het chaotische verkeer valt al bij al erg mee. Wellicht is het hier veiliger fietsen dan in België. Iedereen, ook autobestuurders, houden immers rekening met deze weggebruikers. Verstand op nul, vooruit kijken, niet plots van je lijn afwijken en nooit stoppen, dat zijn de essentiële regels. Of die lijn nu links of rechts van de rijbaan loopt? Rijden maar. Bijzonder aangenaam wordt het als we via kleine landwegeltjes door enkele dorpjes rijden, temidden van de rijstvelden, onder het lover van bananenbomen,... tot ik lek rijd. Gelukkig op enkele tientallen meter van een bescheiden herstelplaats voor motorfietsen. De man begrijpt onmiddellijk wat ik vraag en enkele minuten later is de fietsband vakkundig hersteld, voor de ronde som van 5000 dong, omgerekend toch een kleine twintig eurocent. Alles inbegrepen. Ik betaal graag het dubbele.

Vandaag, onze laatste dag in Hue, rijden we met ons vier - meer moet dat niet zijn; onze niet zo grote voorliefde voor groepsuitstappen in niet echt onbekend - naar de DMZ (de gedemilitariseerde zone) ter hoogte van de 17de breedtegraad. Ten tijde van de Vietnamoorlog de grens tussen Noord en Zuid. Misschien de zwaarst gebombardeerde regio in heel Vietnam. Volgens de gids werden er ongeveer 7 ton bommen gedropt per persoon Tot vandaag vallen elke maandd nog altijd zo'n zeven slachtoffers door het achtergebleven oorlogsspul. Agent Orange, het beruchte ontbladeringsmiddel, werd hier ook kwistig gesproeid door de Amerikanen. Ondanks het feit dat er niet veel concrete overblijfselen meer te zien zijn, is de uitstap zeker de moeite waard, met als indrukwekkende afsluiter het bezoek aan de tunnels in Vinh Moc, aan de kust. Hier ging een volledig dorp onder de grond om te ontsnappen aan de niet aflatende Amerikaanse bombardementen. De bewoners wilden kost wat kost het deel van de beroemde Ho Chi Minh route over zee intact houden. In de tunnels, die in drie niveaus gegraven werden in de kleigrond, van 12 tot 23 meter diep, leefden tot 90 families, op zijn maximum verbleven er 500 mensen onder de grond.

Hue, spreek uit Huay, is onze uitvalsbasis voor Hoi An, nog meer zuidelijk en volgens de weersverwachting warmer en zonniger. 't Mag stilaan komen dat zonnetje.