In de hitte van Hoi An

Ik weet niet of dit wel een geslaagde titel is voor dit verslag. De temperatuur is ondertussen wel opgelopen tot 31 graden overdag, maar mogelijk staat er ons in Ho Chi Minh Stad en de Mekong Delta nog wat meer te wachten. Dit is dus winter in Centraal Vietnam. We hebben het de laatste drie dagen dan ook vrij kalm gehouden. Zaterdag een uitstap gemaakt naar de ruines (ja ik weet dat er een deelteken op ruines moet staan, maar dat staat hier niet op dit klavier) naar de ruines dus van My Son, de stad van de Cham-cultuur, die hier regeerde van de tweede tot de vijftiende eeuw. My Son is voor Vietnam wat Angkor Wat is voor Cambodja, en Borubudur voor Java, maar de in het woud liggende gebouwen zijn erg in verval, en overwoekerd. Bovendien hebben ze nog fel geleden tijdens de Vietnamoorlog. De Vietcong had zijn intrek genomen in My Son, in de veronderstelling dat de Amerikanen deze unieke, waardevolle site toch niet zouden bombarderen. Dat bleek een flinke vergissing : Amerikanen en cultuur, de Vietcong had beter moeten weten. De ravage was enorm, in zoverre dat een museunconservator uit Parijs (en Chamdeskundige) een woedende protestbrief schreef aan president Nixon, waarna Nixon opdracht gaf nog wel op de Vietcong te schieten, maar niet meer op de gebouwen.(wat er moest gebeuren als de Vietcong in de gebouwen zat, vermeldt de geschiedenis niet). De sporen van het beeldhouwwerk op de weinige restanten geeft een idee van hoe mooi het ooit moet geweest zijn. Wij hebben de trip naar My Son uiteraard weer met een private auto voor ons vieren gemaakt (zo'n 55 km van hier), zodat we ons eigen gangetje konden gaan en onderweg niet af te rekenen kregen met de verplichte lunch - en koopstops van de tours. Gisteren en vandaag zijn we weer gaan fietsen, naar het platteland, ver van de toeristen. Maar alleen in de voormiddag, in de namiddag is het in de brandende zon niet meer te doen. Zo waren we gisteren toevallig gestopt voor een drankje, op een eilandje hier in de buurt, en de eigenaar, een Engelssprekende - we vermoeden een Australier die hier blijven hangen is - gaf ons wat tips voor fietstochtjes, want kaarten van het platteland zijn hier nergens te vinden. Zo raadde hij ons aan de ferry te nemen naar een iets verder gelegen eiland, waar je heerlijk kon fietsen langs paadjes naar dorpjes waar nooit een toerist komt.Dat hebben we dan vandaag gedaan, en het was inderdaad erg leuk. De ferry op zich was al een belevenis. Vooral de onvoorstelbare vriendelijkheid van die mensen viel weer op. De "hello's" van de kinderen en ouders, het opsteken van de handen, de lach bij het begroeten, dus ook daar, waar de mensen nu eens helemaal niets te verkopen hadden. Arm naar onze normen, maar zeker niet behoeftig, schrijnende armoede hebben we hier nog nergens gezien. Iedereen is druk bezig in de rijstvelden, in zijn groentetuintje, of met het aan en af slepen van alles en nog wat op de brommertjes en fietsen. 's Namiddags doen we niets dan wat luieren, douche nemen, wat rusten, wat internetten, om 's avonds klaar te zijn voor het diner. Morgen is het gedaan met de relatieve rust van de laatste dagen, dan vliegen we naar Na Trang, en de dag daarna gaat het met de bus naar Dalat, een Frans koloniaal stadje in de bergen en daardoor wat koeler. Vandaag onze laatste avond in Hoi An, en misschien gaan we er op restaurant nog eens flink van profiteren. Dat zou ons best weer eens een euro of vier per man kunnen kosten. Wijn inbegrepen uiteraard.