Van Saigon naar de Mekongdelta

Vanuit de – zo lijkt het toch – spikplinternieuwe luchthaven van Da Lat rijden we een uurtje later de grootste stad van Vietnam in: Ho Chi Minh City. Dat er drie miljoen brommers rondrijden, wordt onmiddellijk duidelijk: een chaotisch verkeer en dito straatbeeld. En wij die dachten dat we al veel gezien hadden. Het gaat er veel hectischer aan toe. In plaats van in de rij te wachten om af te slaan aan een kruispunt snijden ze via het voetpad de hoek af. Bij het oversteken van de straat is het meer dan elders uitkijken geblazen en 'astrant' zijn.

De eerste namiddag verkennen we de stad, te voet, een wandelingetje langs de Saigon Rivier en de drukke winkelstraten, met opvallend veel westerse winkels. 's Anderendaags volgen we een uitgestippelde wandeling die ons langs de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad leidt, waaronder het War Remnants Museum, volledig gewijd aan de onafhankelijkheidsoorlogen van Vietnam tegen Frankrijk en Amerika. Inderdaad indrukwekkend, vooral omwille van de vaak gruwelijke foto's. Een land dat decennia lang geleden heeft, maar waar nu op enkele musea na nog weinig sporen van te zien zijn.

Vandaag, woensdag 10 februari, spenderen we de laatste uren in de Mekong-delta. Een ongelooflijke ervaring, die we helemaal op ons eentje georganiseerd hebben. Ben Tre is onze eerste halte in deze immense land- en vooral watervlakte, met een horizon zo vlak als vlak kan zijn. Lam, die we ontmoeten aan het Tourist Office, stelt ons een namiddagvullende tour voor. Eerst vaart hij met ons langs de smallere kanalen zodat we een goed beeld krijgen van het fijnvertakte netwerk aan waterwegen en kanalen. De meeste huizen zijn over het water bereikbaar, maar ook over land. Smalle en nog smallere paden leiden ons, onder begeleiding van Lam, per fiets over de wegen naar een fabriekje waar de plaatselijke lekkernij geproduceerd wordt: een kokossnoepje. Een tiental vrouwen verpakken de ter plaatse gemaakte snoepjes die bestemd zijn voor Noord-Vietnam en China. Ze verdienen 2000 dong, zijnde acht eurocent, per verpakte kilo, elke caramel afzonderlijk verpakt in een papiertje. Op het bord aan de muur lezen we dat de vrouwen op een halve dag zo'n 30 tot 40 kilogram inpakken. Een kleine berekening leert ons dat ze, als ze keihard doorwerken – en dat doen ze, hun vingerbewegingen zijn nauwelijks te volgen – een euro of zes verdiend hebben. Daarvoor moeten ze wel zo'n tien uur werken, zeven dagen op zeven. Terwijl de vrouw van Lam ons avondmaal bereidt, luieren wij wat, onder de koskospalmen, in een hangmat, slurpend aan een verse kokosnoot. Het eten is rijkelijk en erg lekker. Het is al donker als we ineen roeiboot terugkeren naar het hotel.

Lam, brengt ons de volgende dag achterop op de brommer naar Vinh Long, waar we kiezen voor een homestay in plaats van een hotel. We logeren er bij mensen thuis. 's Namiddags verkennenn we het eiland per fiets. De beste manier om het dagelijkse leven in Vietnam te ervaren. De volgende morgen bezoeken we per boot de drijvende markt van Cai Be. De drukte op het water is bijna te vergelijken met de drukte van brommers op het land. Kris kras varen ze door mekaar, op zoek naar kopers of verkopers van allerlei producten. We worden keurig afgezet aan de pier van Vinh Long, waar we de laatste dag in de delta doorbrengen. Zo dadelijk nemen we de bus terug naar Ho Chi Minh City, waar we deze geslaagde, boeiende reis afsluiten.