Nog wat Sapa

Onze tweede dag in Sapa was een belevenis. Na een weer lekker en overvloedig ontbijt - het hoeft eigenlijk geen vermelding meer - vertrokken we te voet, met dezelfde H'Mong-gids, naar haar dorp, zoals ze beloofd had. Het weer was, zoals in die streek op dit tijdstip te verwachten kan zijn, heel erg slecht : constante, druilerige, miezerige regen. We lieten het niet aan ons hart komen en stapten fluks met de gids mee langs een kronkelend, licht dalend asfaltbaantje. Na een klein halfuurtje werd er even halt gehouden bij een klein huisje, waar iedereen werd bestormd door een meute kleine lokale kinderen, die deze keer maar een enkel artikel te koop aanboden : een uit dikke bamboe gesneden stok, die blijkbaar als wandelstok moest dienen. De kreetjes waren wel dezelfde : "You buy from me, no, buy from me. I saw you first." Waarvoor die wandelatok moest dienen zou vlug blijken : van dan af werd het asfalt verlaten en ging het steil bergaf, langs een modderig, rotsig paadje, spek - maar dan ook spiegelglad door de aanhoudende regen. Onze jonge gidsende dame stapte probleemloos naar beneden, wij daarentegen .... Gelukkig werden we vergezeld door vier andere H'Mong dames, die de behulpzaamheid zelf waren en die Annemie en Kathleen heelhuids, en vooral nog min of meer proper, de vervaarlijke hellingen afhielpen. Niet pro deo, dat beseften we wel, en we hebben ze dan ook flink beloond door wat van hun artisanale producten te kopen. Kathleen slaagde er wel in haar paraplu, die ons gratis door het hotel waar we uitcheckten ter beschikking was gesteld, tegen een waarborg van 10 dollar, dat wel, te breken door hem te gebruiken als stok bij de afdalingen. We gebruikten de lunch in het dorpje van onze gids, en het viel ons op dat de mooie traditionele kledij niet voor de toeristen was bestemd, want alle vrouwen droegen dat daar, ook zij die aan het koken of in de modder aan het ploeteren waren. Na de lunch bleken de H'Mongvrouwen "vervangen" door vier Dzao-dames, een andere etnische stam uit een naburig dorp. Andere klederdracht, andere taal zelfs. De bedoeling was dezelfde : met ons meegaan, en hopen op het eind van de weg op een verkoopssuccesje. Helaas voor hen was de weg van dan af vrij vlak, en dus viel er voor hen maar weinig te verdienen met helpen overeind te blijven.
Toen we opnieuw in Sapa waren, waar we geen hotel meer hadden omdat we die avond de nachttrein naar Hanoi zouden nemen, werden ons toch in een hotel waar we zelfs niet geslapen hadden, een douche en handdoeken ter beschikking gesteld, zodat we toch enigszins netjes, droog, en met andere kleren de trein opkonden. En eigenlijk gebeurde de volgemde morgen in Hanoi hetzelfde : Toen we om half zes 's morgens in ons oude hotel aanlandden, werden ons door de zo door ons verguisde hotelmanager Tony gratis twee kamers ter beschikking gesteld om uit te rusten en ons te verfrissen, en bood hij ons eveneens gratis een ontbijt aan, hoewel wij eigenlijk geen gasten meer van hem waren. We zouden immers die middag al het vliegtuig nemen naar Hue, onze volgende bestemming. Misschien had hij genoeg aan ons verdiend, misschien was het gewoon de Vietnamese vriendelijkheid die wij hier alom ervaren.