Aan de oevers van het Titicacameer

Om Machu Picchu te zien, wandelden - of beter klommen - we onze eigen, kleine Inca-trail. Twee kilometer steil omhoog, honderden trappen. Na een uur en een kwart werden we beloond met het zicht - jawel, dat van al die foto's - op de prachtig gelegen site op 2300 meter hoogte. Geen wonder dat de Spanjaarden deze plek nooit ontdekt hebben. Jammer van de laaghangende wolken en de nevel. Gelukkig klaarde het 's middags vrijwel helemaal uit, zodat we toch nog een aantal zonnige plaatjes konden schieten. Machu Picchu bood ons wat we ervan hadden verwacht. Maar om nu te zeggen dat dit het hoogtepunt van onze reis is? Uiteraard is het de moeite om te bezoeken. Het is zelfs een must voor alle Perureizigers, maar Peru heeft veel meer te bieden, zeker in het Noorden.
In de trein van Aguas Calientes (terug) naar Ollantaytambo werden we zowaar getrakteerd op live animatie, door het personeel van Peru Rail: een originele Incadans, gevolgd door een heuse modeshow, om kledij in baby-alpaca aan te prijzen. Niks gekocht, te prijzig.
Vanuit Urubamba keerden we dan in een lokale (mini)bus terug naar Cusco. We hebben het al eens gehad over sardienen in een blikje, maar uit dit busje stapten misschien wel honderd mensen, enfin die indruk hadden we toch. Zeker toen de begeleider (want die is er op elke bus) de deur zelfs niet meer dicht kreeg.
Tijdens ons tweede bezoek aan Cusco ontdekten we nog heel wat gezellige plekjes en pleinen.
Vandaag voerde de busrit (6 uur) ons over een bergpas van ruim 4300 meter en door de altiplano. Kilometers en kilometers door een ongelooflijk charmante vallei op zo'n 4000 meter. En zeggen dat ook hier Peruaanse boeren (proberen) te (over)leven. Puno zelf is een kleine stad, de havenstad aan het Titicacameer. De lucht is voelbaar ijler. Mate de coca (cocathee) slurpen we met bekers. Het helpt, toch wel. Cocablaadjes kauwen hebben we nog niet gedaan. 't Schijnt overigens niet zo simpel te zijn. Een heel ritueel.
Morgen staan de graftombes van Sillustani op het programma en overmorgen de Uroseilanden (drijvende, maar bewoonde eilanden gemaakt van riet) en het eiland Taquile (ca 35 km in het Titicacameer). Te ver om terug te zwemmen. Te koud ook.
BRUnoPAulKAthleenANnemie