Kaap de Goede Hoop
25 Februari 2019 | Zuid-Afrika, Kaapstad
19 februari
De laatste dag die ons rest in Zuid-Afrika kunnen we nog ruim invullen. We vertrekken pas om 00:30 uur. Op 20 februari dus. Tijd genoeg dus om de 75 kilometer naar Cape Point te rijden. En terug uiteraard. Onze bagage mogen we in Villa Zeezicht laten. We krijgen zelfs de sleutels mee voor het geval er niemand zou zijn als we terug komen. We maken er dankbaar gebruik van als we omstreeks kwart na vijf arriveren. “Niemand thuis.” Als Elize even na zes uur opduikt, zitten we - de wagen geladen - in de tuin te keuvelen. Ze verontschuldigt zich: “The traffic on the way back was terrible.” Het was inderdaad heel druk, ook op onze terugweg.
We geraken vlot in de juiste richting, via de M3 die we lang kunnen volgen. In Boulder’s Beach, net voorbij Simon’s Town, stoppen we voor een bezoek aan de pinguïnkolonie. Als we de man die een groepje bezoekers begeleidt, mogen geloven, leven er nu zo’n 21000 pinguïns. In de folder lees ik: 2200. Heb ik de man verkeerd verstaan? Overdrijft hij of is de folder niet meer up to date? Het aantal pinguïns is ooit veel kleiner geweest. In 1982 waren er nog slechts 2 broedende paartjes. Mede als gevolg van de flinke vermindering van de trawl visserij - met trechtervormige netten - in False Bay nam het voedsel van de pinguïns, sardienen en ansjovis, flink toe. In het Red Data Book van de International Union for Conservation of Nature and Natural resources ( IUCN) wordt de Afrikaanse pinguïn vermeld als bedreigde diersoort. Van de op 1,5 miljoen geschatte populatie in 1910 bleven er op het einde van de 20ste eeuw slechts een 10% over. Vooral te wijten aan de ongecontroleerde oogst van pinguïn-eieren en het schrapen van guano, vogelmest.
Als verblijfplaats heeft deze bedreigde soort, de Afrikaanse Pinguïn (Spheniscus demersus), het strand langs een residentiële wijk uitgekozen. Via houten wandelpaden door de duinen wandelen we naar het strand, tot op enkele meter van een enorm aantal pinguïns. Sommige paraderen aan de waterkant, waggelen op hun typische manier uit het water, andere liggen in het warme zand. Er wordt geliefkoosd - pinguïns vormen koppeltjes voor het leven. We observeren hoe een pinguïn met haar snavel een ei onder haar lichaam rolt. Kleintjes worden gevoederd. En uiteraard is er de zonneklopper: met opgeheven borst, vleugeltjes achteruit gedrukt staat hij of zij eenzaam te midden van het struikgewas, iets hoger dan de rest, zichtbaar te genieten van de zon. Dat nemen wij tenminste aan; menselijke eigenschappen toeschrijven aan dieren, het is en blijft des mensen.
Tot aan Cape Point, het uiterste zuiden - 34° 21’ 24” zuiderbreedte / 18° 29’ 51” oosterlengte - van de landengte van Kaap de Goede Hoop, is het nog een eind te rijden. Beide bevinden zich in een natuurreservaat. Een eco-logische en tegelijkertijd toeristisch-economische beslissing. Kaap de Goed Hoop wandelen we op weg naar de vuurtoren voorbij. We laten de wereldberoemde kaap rechts liggen en bekijken ze vanuit de hoogte. Mooi is het uitzicht wel. Op het hoogste punt dat we bereiken, lezen we op de ‘handwijzer’ afstanden naar steden in de wereld. Rio de Janeiro blijkt de dichtstbijzijnde stad te zijn. Slechts 6055 kilometer. New York is het verst verwijderd, 12541 kilometer. Morgen omstreeks deze tijd bevinden we ons op 9635 kilometer van hier, in Schiphol.
Maar voorlopig denken we daar nog niet aan. Een lunch en de Chapman’s Peak Drive vormen onze eerste uitdagingen. Alhoewel, de familie baboons ofte bavianen, mannetje en vrouwtje met jong, kruist ons pad op de terugweg naar de parking. Of kruisen wij hun pad? De jongeman voor ons, bezitter van een groen plastieken zakje, wordt belaagd door het vrouwtje. Ze is uit op het zakje dat voor haar ongetwijfeld synoniem staat voor eten. De jongeman weert de eerste graaibewegingen nog af, maar laat het zakje op aandringen van een zwarte man toch vallen. Zijn “Drop the bag! If you don’t drop the bag he is going to attack you!” klonk overtuigend genoeg om zijn watervoorraad - meer zat er niet in - prijs te geven. De baviaan is handig met het zakje. Zonder dat te verscheuren eigent ze zich een eerste flesje toe, dat ze met haar tanden in een vlotte, draaiende beweging opent. Ik verwacht dat ze het aan haar mond zal zetten om - hier gaan we weer met het toekennen van menselijke eigenschappen aan dieren - het leeg te drinken. De ‘ad fundum’ volgt niet. Uiteraard niet, bedenk ik. Ze legt het flesje plat en drinkt van het wegstromende water. Het tweede flesje is hetzelfde lot beschoren. Het derde flesje - de jongeman was goed voorzien van water - kan gerecupereerd worden. Het mannetje slaat het tafereel vanop een afstand gade. Al betwijfel ik of hij door de verzamelde groep nieuwsgierige toeristen veel kan zien. De borden die we al zo vaak gezien hebben, krijgen een live geïllustreerde betekenis: “Baboons are dangerous wild animals and attracted by food.” De relatief hoge boete van 500 rand op het voederen van deze dieren werd niet zomaar bepaald. Ze is er niet alleen ter bescherming van de, voornamelijk, toerististen. Ze beschermt ook de apen zelf. Borden zoals “If you feed the baboons, we will shoot them” (lees we are forced to shoot them) geven dat duidelijk aan. Voederen betekent problemen veroorzaken, met dodelijke afloop voor de dieren.
Simon’s Town of Simons Stad lijkt ons de uitgelezen plek om een lichte maaltijd te nuttigen. We zetten ons op het terras van Fran’s Café, met mooi uitzicht op de haven. “The Waterfront van Simon’s Town.” Net als Stellenbosch werd deze stad genoemd naar de eerste gouverneur van de Kaap, Simon Van der Stel. Hij vond de plek ideaal voor een haven, vooral voor schepen die tijdens de winter wilden aanmeren in de Kaap. Die haven was er al in 1743. Je merkt dat aan het stadje. De gebouwen stralen geschiedenis uit. Sfeervol. Simons Stad fungeert nog steeds als marinebasis. Van der Stel had dat blijkbaar goed ingeschat.
We zitten nog maar net of... er valt een groep toeristen - niet dat wij geen toeristen zijn, maar toch kleiner in getal - binnen. Blijkbaar hebben ze hun bestelling al vroeger geplaatst. Ik vraag me af of ze dat zelf gedaan hebben en op dat ogenblik op dezelfde plaats zaten als nu. De obers twijfelen niet als ze opdienen. Het juiste bord op de juiste plaats, zonder vragen te stellen. Of is de groep verdeeld in hamburger en non-hamburger eters? Het gaat bijzonder vlot. Ook voor ons.
Aan de rand van het terras spelen twee muzikanten, banjo en saxofoon, ter vermaak van de lunchers. De saxofonist die met een plastic doos - bij gebrek aan een pet? - ‘donations’ ophaalt, lacht als ik hem uitleg dat we niet meer hebben dan enkele munten omdat we vanavond terug naar huis vliegen. Ik toon hem onze lege portemonnee, maar bespaar hem een uitleg over wat dat in Gent betekent. De muzikale leemte die beiden achterlaten wordt vrijwel onmiddellijk ingevuld door een mannenkoor. “Die stonden op de parking aan de pinguïns daarnet te zingen.” Veel tijd - of is het zin? - lijken ze niet te hebben. Nog voor het eerste nummer halfweg is, komt de dirigent - wat hij op dat ogenblik duidelijk niet meer is - al rond. Hij biedt ook cd’s te koop aan. We moeten hem teleurstellen. Ik krijg zelfs geen kans om mijn lege portemonnee boven te halen. Zo gehaast zijn ze. Als we enkele minuten later terug naar de parking wandelen, ontdekken we waarom. Ze waren dringend aan rust toe. Dat leiden we althans af aan hun relaxerende houdingen onderaan de trap in de schaduw van een boom.
Op weg naar Chapman’s Peak Drive steken we het schiereiland over van oost naar west. De weg - een tolweg - die terecht vergeleken wordt met die langs de Amalfikust in Italië biedt onvergetelijke uitzichten met als orgelpunt Hout Bay. De naam Chapman’s Peak is ontleend aan kapitein John Chapman die in 1607 voor anker ging in Hout Bay.
Tijdens de negen kilometer lange en 114 bochten tellende deels uit de rotsen uitgehouwen weg benutten en genieten we van de talrijke uitkijkplaatsen. Net als de talrijke fietsers, waarvan velen elektrisch - excuseer ondersteund - rijden. Chapman’s Peak Drive was het geesteskind van Sir Frederic de Waal, de eerste beheerder van de Kaapprovincie. De werkzaamheden aan ‘Cappies’, zoals de weg bekend is bij Cape Towners, begonnen in 1915. De officiële opening volgde in 1922. Helaas gooiden rotslawines roet in het eten en vanaf januari 2000 werd de paradijselijke slingerroute van Kaapstad door deze lawines gesloten. Het publiek wist de overheid dusdanig onder druk te zetten, dat ze samen met verschillende bedrijven een verbluffend renovatieproces in gang zetten. Sinds 2003 is Chapman’s Peak Drive in volle glorie hersteld.
Omdat het verkeer vrij druk is en we moeilijk kunnen inschatten hoe de situatie in het centrum is, rijden we verder richting Villa Zeezicht. Een vlotte, zij het verkeersdrukke rit. Ook de rit naar de luchthaven is nog druk, vooral het eerste stuk op de N2. Ruim op tijd leveren we onze auto in. Om in te checken hoeven we evenmin lang te wachten. Op het vertrek van de vlucht daarentegen... Tot kwart voor twaalf, boardingtijd, was de tijd heel vluchtig. Daarna was het wachten tot half twee. Maar elk nadeel heb zijn voordeel: We hebben uitvoerig kunnen observeren hoe een vliegtuig geladen wordt. Ter plekke werd het niet duidelijk wat de reden van de vertraging was. Eenmaal aan boord bleek dat er een lek was in de watertank. Pogingen om het lek te vinden en te dichten mislukten. Dus werd er overlegd: morgen verder zoeken en iedereen op hotel of vertrekken zonder water. Gelukkig koos de gezagvoerder voor het laatste. De enige hinder die we zouden ondervinden bleef beperkt tot geen koffie of thee ‘s morgens bij het ontbijt en geen water om de toiletten door te spoelen. Flessen Spa - gelukkig plat water - brachten hier de oplossing. Een raar gevoel om te ‘flushen’ met flessenwater. Maar het werkt. Zelden zo’n propere toiletten meegemaakt tijdens en na een intercontinentale vlucht. Eind goed, al goed.
De laatste dag die ons rest in Zuid-Afrika kunnen we nog ruim invullen. We vertrekken pas om 00:30 uur. Op 20 februari dus. Tijd genoeg dus om de 75 kilometer naar Cape Point te rijden. En terug uiteraard. Onze bagage mogen we in Villa Zeezicht laten. We krijgen zelfs de sleutels mee voor het geval er niemand zou zijn als we terug komen. We maken er dankbaar gebruik van als we omstreeks kwart na vijf arriveren. “Niemand thuis.” Als Elize even na zes uur opduikt, zitten we - de wagen geladen - in de tuin te keuvelen. Ze verontschuldigt zich: “The traffic on the way back was terrible.” Het was inderdaad heel druk, ook op onze terugweg.
We geraken vlot in de juiste richting, via de M3 die we lang kunnen volgen. In Boulder’s Beach, net voorbij Simon’s Town, stoppen we voor een bezoek aan de pinguïnkolonie. Als we de man die een groepje bezoekers begeleidt, mogen geloven, leven er nu zo’n 21000 pinguïns. In de folder lees ik: 2200. Heb ik de man verkeerd verstaan? Overdrijft hij of is de folder niet meer up to date? Het aantal pinguïns is ooit veel kleiner geweest. In 1982 waren er nog slechts 2 broedende paartjes. Mede als gevolg van de flinke vermindering van de trawl visserij - met trechtervormige netten - in False Bay nam het voedsel van de pinguïns, sardienen en ansjovis, flink toe. In het Red Data Book van de International Union for Conservation of Nature and Natural resources ( IUCN) wordt de Afrikaanse pinguïn vermeld als bedreigde diersoort. Van de op 1,5 miljoen geschatte populatie in 1910 bleven er op het einde van de 20ste eeuw slechts een 10% over. Vooral te wijten aan de ongecontroleerde oogst van pinguïn-eieren en het schrapen van guano, vogelmest.
Als verblijfplaats heeft deze bedreigde soort, de Afrikaanse Pinguïn (Spheniscus demersus), het strand langs een residentiële wijk uitgekozen. Via houten wandelpaden door de duinen wandelen we naar het strand, tot op enkele meter van een enorm aantal pinguïns. Sommige paraderen aan de waterkant, waggelen op hun typische manier uit het water, andere liggen in het warme zand. Er wordt geliefkoosd - pinguïns vormen koppeltjes voor het leven. We observeren hoe een pinguïn met haar snavel een ei onder haar lichaam rolt. Kleintjes worden gevoederd. En uiteraard is er de zonneklopper: met opgeheven borst, vleugeltjes achteruit gedrukt staat hij of zij eenzaam te midden van het struikgewas, iets hoger dan de rest, zichtbaar te genieten van de zon. Dat nemen wij tenminste aan; menselijke eigenschappen toeschrijven aan dieren, het is en blijft des mensen.
Tot aan Cape Point, het uiterste zuiden - 34° 21’ 24” zuiderbreedte / 18° 29’ 51” oosterlengte - van de landengte van Kaap de Goede Hoop, is het nog een eind te rijden. Beide bevinden zich in een natuurreservaat. Een eco-logische en tegelijkertijd toeristisch-economische beslissing. Kaap de Goed Hoop wandelen we op weg naar de vuurtoren voorbij. We laten de wereldberoemde kaap rechts liggen en bekijken ze vanuit de hoogte. Mooi is het uitzicht wel. Op het hoogste punt dat we bereiken, lezen we op de ‘handwijzer’ afstanden naar steden in de wereld. Rio de Janeiro blijkt de dichtstbijzijnde stad te zijn. Slechts 6055 kilometer. New York is het verst verwijderd, 12541 kilometer. Morgen omstreeks deze tijd bevinden we ons op 9635 kilometer van hier, in Schiphol.
Maar voorlopig denken we daar nog niet aan. Een lunch en de Chapman’s Peak Drive vormen onze eerste uitdagingen. Alhoewel, de familie baboons ofte bavianen, mannetje en vrouwtje met jong, kruist ons pad op de terugweg naar de parking. Of kruisen wij hun pad? De jongeman voor ons, bezitter van een groen plastieken zakje, wordt belaagd door het vrouwtje. Ze is uit op het zakje dat voor haar ongetwijfeld synoniem staat voor eten. De jongeman weert de eerste graaibewegingen nog af, maar laat het zakje op aandringen van een zwarte man toch vallen. Zijn “Drop the bag! If you don’t drop the bag he is going to attack you!” klonk overtuigend genoeg om zijn watervoorraad - meer zat er niet in - prijs te geven. De baviaan is handig met het zakje. Zonder dat te verscheuren eigent ze zich een eerste flesje toe, dat ze met haar tanden in een vlotte, draaiende beweging opent. Ik verwacht dat ze het aan haar mond zal zetten om - hier gaan we weer met het toekennen van menselijke eigenschappen aan dieren - het leeg te drinken. De ‘ad fundum’ volgt niet. Uiteraard niet, bedenk ik. Ze legt het flesje plat en drinkt van het wegstromende water. Het tweede flesje is hetzelfde lot beschoren. Het derde flesje - de jongeman was goed voorzien van water - kan gerecupereerd worden. Het mannetje slaat het tafereel vanop een afstand gade. Al betwijfel ik of hij door de verzamelde groep nieuwsgierige toeristen veel kan zien. De borden die we al zo vaak gezien hebben, krijgen een live geïllustreerde betekenis: “Baboons are dangerous wild animals and attracted by food.” De relatief hoge boete van 500 rand op het voederen van deze dieren werd niet zomaar bepaald. Ze is er niet alleen ter bescherming van de, voornamelijk, toerististen. Ze beschermt ook de apen zelf. Borden zoals “If you feed the baboons, we will shoot them” (lees we are forced to shoot them) geven dat duidelijk aan. Voederen betekent problemen veroorzaken, met dodelijke afloop voor de dieren.
Simon’s Town of Simons Stad lijkt ons de uitgelezen plek om een lichte maaltijd te nuttigen. We zetten ons op het terras van Fran’s Café, met mooi uitzicht op de haven. “The Waterfront van Simon’s Town.” Net als Stellenbosch werd deze stad genoemd naar de eerste gouverneur van de Kaap, Simon Van der Stel. Hij vond de plek ideaal voor een haven, vooral voor schepen die tijdens de winter wilden aanmeren in de Kaap. Die haven was er al in 1743. Je merkt dat aan het stadje. De gebouwen stralen geschiedenis uit. Sfeervol. Simons Stad fungeert nog steeds als marinebasis. Van der Stel had dat blijkbaar goed ingeschat.
We zitten nog maar net of... er valt een groep toeristen - niet dat wij geen toeristen zijn, maar toch kleiner in getal - binnen. Blijkbaar hebben ze hun bestelling al vroeger geplaatst. Ik vraag me af of ze dat zelf gedaan hebben en op dat ogenblik op dezelfde plaats zaten als nu. De obers twijfelen niet als ze opdienen. Het juiste bord op de juiste plaats, zonder vragen te stellen. Of is de groep verdeeld in hamburger en non-hamburger eters? Het gaat bijzonder vlot. Ook voor ons.
Aan de rand van het terras spelen twee muzikanten, banjo en saxofoon, ter vermaak van de lunchers. De saxofonist die met een plastic doos - bij gebrek aan een pet? - ‘donations’ ophaalt, lacht als ik hem uitleg dat we niet meer hebben dan enkele munten omdat we vanavond terug naar huis vliegen. Ik toon hem onze lege portemonnee, maar bespaar hem een uitleg over wat dat in Gent betekent. De muzikale leemte die beiden achterlaten wordt vrijwel onmiddellijk ingevuld door een mannenkoor. “Die stonden op de parking aan de pinguïns daarnet te zingen.” Veel tijd - of is het zin? - lijken ze niet te hebben. Nog voor het eerste nummer halfweg is, komt de dirigent - wat hij op dat ogenblik duidelijk niet meer is - al rond. Hij biedt ook cd’s te koop aan. We moeten hem teleurstellen. Ik krijg zelfs geen kans om mijn lege portemonnee boven te halen. Zo gehaast zijn ze. Als we enkele minuten later terug naar de parking wandelen, ontdekken we waarom. Ze waren dringend aan rust toe. Dat leiden we althans af aan hun relaxerende houdingen onderaan de trap in de schaduw van een boom.
Op weg naar Chapman’s Peak Drive steken we het schiereiland over van oost naar west. De weg - een tolweg - die terecht vergeleken wordt met die langs de Amalfikust in Italië biedt onvergetelijke uitzichten met als orgelpunt Hout Bay. De naam Chapman’s Peak is ontleend aan kapitein John Chapman die in 1607 voor anker ging in Hout Bay.
Tijdens de negen kilometer lange en 114 bochten tellende deels uit de rotsen uitgehouwen weg benutten en genieten we van de talrijke uitkijkplaatsen. Net als de talrijke fietsers, waarvan velen elektrisch - excuseer ondersteund - rijden. Chapman’s Peak Drive was het geesteskind van Sir Frederic de Waal, de eerste beheerder van de Kaapprovincie. De werkzaamheden aan ‘Cappies’, zoals de weg bekend is bij Cape Towners, begonnen in 1915. De officiële opening volgde in 1922. Helaas gooiden rotslawines roet in het eten en vanaf januari 2000 werd de paradijselijke slingerroute van Kaapstad door deze lawines gesloten. Het publiek wist de overheid dusdanig onder druk te zetten, dat ze samen met verschillende bedrijven een verbluffend renovatieproces in gang zetten. Sinds 2003 is Chapman’s Peak Drive in volle glorie hersteld.
Omdat het verkeer vrij druk is en we moeilijk kunnen inschatten hoe de situatie in het centrum is, rijden we verder richting Villa Zeezicht. Een vlotte, zij het verkeersdrukke rit. Ook de rit naar de luchthaven is nog druk, vooral het eerste stuk op de N2. Ruim op tijd leveren we onze auto in. Om in te checken hoeven we evenmin lang te wachten. Op het vertrek van de vlucht daarentegen... Tot kwart voor twaalf, boardingtijd, was de tijd heel vluchtig. Daarna was het wachten tot half twee. Maar elk nadeel heb zijn voordeel: We hebben uitvoerig kunnen observeren hoe een vliegtuig geladen wordt. Ter plekke werd het niet duidelijk wat de reden van de vertraging was. Eenmaal aan boord bleek dat er een lek was in de watertank. Pogingen om het lek te vinden en te dichten mislukten. Dus werd er overlegd: morgen verder zoeken en iedereen op hotel of vertrekken zonder water. Gelukkig koos de gezagvoerder voor het laatste. De enige hinder die we zouden ondervinden bleef beperkt tot geen koffie of thee ‘s morgens bij het ontbijt en geen water om de toiletten door te spoelen. Flessen Spa - gelukkig plat water - brachten hier de oplossing. Een raar gevoel om te ‘flushen’ met flessenwater. Maar het werkt. Zelden zo’n propere toiletten meegemaakt tijdens en na een intercontinentale vlucht. Eind goed, al goed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
